2016-02-21 - Sophia in beeld

Binnen artesS zijn we geboeid door het fenomeen, dat menselijke wezens, al werkend in een 'veld' (dictogram) een WIJ-ruimte scheppen, waarin hartekrachten op elkaar kunnen worden afgestemd om elkaar uiteindelijk te kunnen optillen tot in de klare regionen van de rede.

Het betreft niet alleen de functie van het 'veld', het 'speelveld', het aloude mythische instrument, dat we weer volutioneel, emotioneel en rationeel aan het licht hebben gebracht, maar evenzeer de functie van de 'spelers' in dit 'speelveld', conform de 'spelregels' en 'speelregels' van dat 'speelveld' (Frans Coppelmans), zoals we dat systeem dynamisch hebben uitgewerkt.

Wie of wat in dit 'speelveld' bewerkt de betovering, die de spelers naar grotere hoogten van verstaan en begrijpen, vermag te stuwen, gedurende de samenkomst een actuele dimensie betredend om een verbindende schakel tussen hemel en aarde te dynamiseren, middels vele metaforen te benoemen als 'het kosmische oog', Christogram, Yantra en of Mandela.

In ieder geval vraagt dat van alle spelers een functie van het niet-IK, opdat in ieder van hen een soort van verheffing kan ontstaan naar een wijze van willen, voelen en denken, van leren en leven, die alle mythologie en ontologie te boven gaat en doet verbinden.

Uiteindelijk is de ultieme 'Speler' in ieder van hen de 'speler' zelf in al zijn en of haar onvolkomendheid. En toch ontstaat er een tastend 'bovenpersoonlijk zicht' op de ingebrachte vraagstelling, tijdens het onderzoek in het dictogram.

Het betreft een 'spel', het 'speelveld' waarop de homo ludens weer onbekommerd mag aantreden. In dier voege kunnen systeem dynamisch uitgewerkte veldopstellingen ons verder doen reiken, althans dat vormt onze uitdaging binnen artesS verband.